Prof. Adam Bolt urodził się 17 lutego 1944 w Rzeszowie. W Sopocie ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. B. Chrobrego. Po maturze, w 1962 r. podjął studia na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej. Byłem promotorem jego pracy magisterskiej dotyczącej budowy terminalu głębokowodnego w Porcie Gdyńskim, którą obronił w maju 1968 roku na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej, uzyskując stopień magistra inżyniera budownictwa wodnego w specjalności budownictwa morskiego. W czasie studiów odbył półroczną praktykę w Stoczni Gdańskiej, będącą początkiem bliskich kontaktów z przemysłem stoczniowym i gospodarka morską. Na Politechnice Gdańskiej pracuje od 1968 roku, początkowo w Katedrze Gruntoznawstwa na stanowisku asystenta stażysty, następnie asystenta w kierowanej przeze mnie Katedrze Mechaniki Gruntów i Fundamentowania. Byłem promotorem jego rozprawy doktorskiej pod tytułem: „Stateczność pojedynczych fundamentów blokowych”, na podstawie której Rada Wydziału Instytutu Hydrotechniki PG w 1976 roku nadała mu stopień doktora nauk technicznych. W tym samym roku odbył półroczny staż przemysłowy na budowie Pirsu Rudowego Portu Północnego w Gdańsku oraz został zatrudniony na stanowisku adiunkta, pełniąc od 1976 do 2000 roku funkcję kierownika Laboratorium Geotechnicznego na obecnym Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska PG. W marcu 1999 r. Rada Wydziału Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska nadała mu tytuł doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie budownictwa na podstawie oceny ogólnego dorobku i pracy pt.: „Modelowanie posadowień fundamentów konstrukcji wsporczych”. Od 2000 r. jest zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego PG. W latach 1999-2004 pełnił funkcję Prodziekana ds. Nauki na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska. W 2000 roku objął stanowisko kierownika Katedry Budownictwa Wodnego i Gospodarki Wodnej, która po połączeniu z Katedrą Budownictwa Morskiego była Katedrą Budownictwa Wodnego i Morskiego do roku 2006. Przy kolejnej reorganizacji katedrę tę połączono z katedrami Geotechniki i Geologii, tworząc obecną Katedrą Geotechniki, Geologii i Budownictwa Morskiego, gdzie jest zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W trakcie pełnienia funkcji kierowniczych na Wydziale (1999-2006) przyczynił się do wzrostu aktywności naukowo-badawczej, dydaktycznej i organizacyjnej przy współpracy z przemysłem, co skutkowało istotnym wzrostem kategorii wydziału w ocenie KBN oraz pozyskaniem sponsorów i środków na modernizację 10 sal dydaktycznych, w tym powiększenie i modernizacja największego audytorium wydziałowego z dostosowaniem do potrzeb studentów niepełnosprawnych. Ułatwiło to zwiększenie łącznej liczby studentów na nowym Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska. Nadal uczestniczy w wielu projektach podejmowanych obecnie w uczelni, między innymi takich jak: budowa budynku Nanotechnologii czy Basenu Doświadczalnego Wydziału Oceanotechniki PG.
Za osiągnięcia zawodowe został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1989), a za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został odznaczony w 2002 r. Medalem Edukacji Narodowej, a także Medalem Pamiątkowym Politechniki Gdańskiej (2011). Za wyróżniającą się działalność dydaktyczną i badawczą był 17-krotnie nagradzany przez Rektora PG oraz nagrodą organizacyjną za nadzór naukowy i innowacyjność w rozwiązaniu problemów konstrukcyjnych i prac remontowych niecki basenu sportowego Politechniki Gdańskiej. Dużym uznaniem środowiska wodniaków było wyróżnienie nagrodą Słonecznego Brzegu za koordynację projektu INWATER.
Jako nauczyciel akademicki prowadził laboratorium dydaktyczne i badawcze w zakresie geotechniki i badań modelowych, przyczyniając się do budowy wielu unikalnych stanowisk badawczych i infrastruktury dydaktycznej, będąc często ich współautorem. Wykładał mechanikę ogólną, mechanikę gruntów i fundamentowanie, budownictwo ziemne, wodne, komunalne, i sanitarne, odwodnienia budowlane, zastosowania i badania geosyntetyków w budownictwie, utrzymanie infrastruktury wodnej oraz systemy transportu wodnego, na studiach jednolitych magisterskich oraz, po zmianie systemu, na studiach I i II stopnia stacjonarnych i niestacjonarnych obecnego Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska oraz wykłady dotyczące technik pomiarowych i modelowania na Studium Doktoranckim Wydziału Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska.
Stworzył i sukcesywnie rozwija własną szkołę naukową w zakresie budownictwa hydrotechnicznego, mechaniki gruntów, fundamentowania i geoinżynierii środowiska znanej i uznawanej w kraju i za granicą. Wypromował 6 doktorów i jest opiekunem naukowym 2 kolejnych doktorantów. W szkoleniu młodej kadry naukowej (doktorantów) współpracuje z ośrodkami naukowymi Francji i Niemiec. Wypromował około 46 magistrów i 23 inżynierów. Współuczestniczył w rozwoju Katedry Geotechniki oraz tworzeniu Katedry Budownictwa Wodnego i Morskiego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska. Systematycznie podnosi swe kwalifikacje poprzez udział w różnego rodzaju kursach szkoleniowych i stażach naukowych krajowych i zagranicznych. Jego kontakty naukowe wiążą się z uniwersytetami europejskimi w Grenoble, Goeteborgu, Karlsruhe, Delft, Zagrzebiu, Budapeszcie, Mediolanie i Bergamo, Moskwie i Petersburgu oraz w USA: Prinston, West Lafayet (Perdue) i w Seattle (University of Washington), gdzie przebywał w ramach wizyt i staży naukowych. Był wykładowcą i referentem generalnym na wielu konferencjach w zakresie projektowania i stosowania norm geotechnicznych, geotechnicznych aspektów składowania odpadów, zastosowań geosyntetyków w budownictwie i inżynierii środowiska.
Specjalnością naukową Profesora jest budownictwo wodne i geotechnika, a jego zainteresowania badawcze to:
- metodyka badań geotechnicznych oraz oceny właściwości fizycznych i mechanicznych gruntów i materiałów antropogenicznych oraz modelowanie fizyczne zagadnień stateczności podłoża gruntowego, (opracowanie metod i procedur badawczych, aparatury, udział w pracach nad krajowymi i europejskimi aktami normalizacyjnymi),
- wdrażanie dyskretnych modeli ośrodka gruntowego do analizy zagadnień nośności i stateczności w geomechanice i hydrotechnice (problemy płaskie i przestrzenne oraz predykcja stanu odkształcenia ośrodka gruntowego w otoczeniu budowli), posadowienia autostrad, dróg ekspresowych i obiektów inżynieryjnych w trudnych warunkach gruntowych,
- metodyka projektowania budowli ziemnych z zastosowaniem geosyntetyków oraz badań właściwości geosyntetyków i ich współpracy z ośrodkiem gruntowym (opracowanie metod i procedur badawczych, aparatury, udział w pracach nad krajowymi i europejskimi aktami normalizacyjnymi),
- wdrażanie nowych technik fundamentowania głębokiego i wzmacniania słabego podłoża, w tym własnych technologii i patentów prowadzenia robót wzmacniających podstawy pali i iniekcji niskociśnieniowych,
- metodyka oceny stanu konstrukcji, diagnostyka stanu obiektów hydrotechnicznych i elektroenergetycznych oraz ich rewitalizacja,
- odwodnienia miejskie, systemy odwodnieniowe, odwodnienia głębokich wykopów i oddziaływanie ich na środowisko, rozprzestrzenianie się zanieczyszczeń w ośrodku gruntowym,
- transport wodny, rewitalizacja dróg wodnych oraz budowa infrastruktury turystycznej i multimodalnej transportu wodnego.
W latach 1968-2013 opublikował jako autor lub współautor 195 prac, w tym podręczniki i monografie (12), artykuły w czasopismach i rozdziały w wydawnictwach zbiorowych recenzowanych (117), referaty konferencyjne i czasopisma techniczne (66), recenzje prac doktorskich i habilitacyjnych (12). Był głównym wykonawcą 21 grantów indywidualnych i 1 celowego, kierownikiem 3 doktorskich, koordynatorem grantu europejskiego INTERREG IIIB INWATER i wielu zadań badawczych, patenty przyznane (3), normy państwowe (6), wdrożenia norm europejskich (11), raporty niepublikowane (70). Był współorganizatorem i uczestnikiem geotechnicznych konferencji i sympozjów naukowych (łącznie 47), w tym dwukrotnie współorganizatorem posiedzeń w Polsce Grupy Roboczej 22 Fundamentowanie Komitetu Wielkich Sieci Energetycznych CIGRE w Gdańsku (1984 i 2002 r) , 51. i 52. Konferencji Krynickiej (2005, 2006 r.), pierwszego w Polsce Posiedzenia Plenarnego Europejskiej Komisji Normalizacyjnej (CEN) nr 189 oraz posiedzeń grup roboczych WG 1, WG2, WG 3., WG 4, WG 5 oraz JWG w Gdańsku (2007), licznych seminariów i konferencji dotyczących problemów rewitalizacji dróg wodnych organizowanych w ramach grantu europejskiego INWATER oraz porozumienia 6 Marszałków Województw Północnych mającego na celu rewitalizację MDW E-70
Początkiem prac badawczych Profesora były analizy współpracy z podłożem dużych fundamentów elewatorów zbożowych o pojemnościach 30 ÷ 55 tys. t, zakończone w późniejszym okresie podsumowaniem obserwacji zachowania się tych obiektów w ramach programu resortowego. W okresie tym kształtują się jego zainteresowania wzmacnianiem podłoża metodami iniekcyjnymi, początkowo z prof. Cebertowiczem (Malbork), następnie z dr. inż. Z. Przewłóckim. Do najciekawszych należą prace iniekcyjne przy wzmacnianiu istniejących pali w Stoczni Gdańskiej (zastrzeżenia patentowe), wzmocnienia podłoża pod fundamentami obiektów energetycznych (Elektrownie Dolna Odra, Kozienice, Ostrołęka) oraz wzmocnienia podłoża na terenie Portu Gdyńskiego oraz obiektów zabytkowych. Interesującym wdrożeniem jest technologia wzmocnienia podstaw pali wierconych wielkośrednicowych metodą iniekcji w specjalne komory, której jest współautorem. Metodę tę opatentowano i wdrożono na palach wykonywanych jako podpory mostów i wiaduktów na trasie Kwiatkowskiego w Gdyni, trasie Sucharskiego w Gdańsku, na trasie Siekierkowskiej w Warszawie, na Obwodnicy Trójmiasta oraz autostradzie A2 i wielu innych, łącznie kilka tysięcy pali. Zainteresowania te stopniowo rozszerzał na kotwy gruntowe i mikropale oraz iniekcje wysokociśnieniowe, Z ciekawszych prac wymienić można projekt ekranu wodoszczelnego metodą jet-grouting na trasie E-8 w Warszawie (Konotopy) 2008r, wzmocnienie podstaw pali CFA w Kopalni Węgla Bogdanka 2011 r.
Ważnym etapem były analizy obliczeniowe i badania modelowe fundamentów bezpośrednich poddanych różnym rodzajom obciążenia, doskonalenie technik modelowania fizycznego i rozbudowy stanowisk badawczych oraz aparatury pomiarowej. Były to prace realizowane w ramach programu resortowego PR-7 oraz PR-5 dla potrzeb opracowywanej normy PN-81/B 03020. Kontynuacją tych prac była wieloletnia ścisła współpraca z ITB i PKN w zakresie normalizacji, w tym projekt badawczy pt. „Dostosowanie metod badań, teorii i wymagań technicznych w geotechnice do zaleceń EUROCODE 7”, prace nad wprowadzeniem normy europejskiej ENV1997-3 dotyczącej badań polowych, a także projekt badawczy związany z opracowaniem normy PN‑B-04452-2000 Badania polowe oraz obecnie obowiązujących norm EN ISO 14688-1-2002 oraz EN ISO 14688-2-2004 dotyczących oznaczania i klasyfikowania gruntów. Wdrożeniem prac nad statecznością ścian oporowych było współautorstwo obowiązującej przez wiele lat normy państwowej: PN-83/B‑03010 Ściany oporowe. Obliczenia statyczne i projektowanie oraz tłumaczenia kolejnych wersji ENV 1997-3.
Kolejnym krokiem w rozwoju jest realizacja analiz teoretycznych i badań modelowych fundamentów konstrukcji wsporczych. Zaowocowały one tematem pracy doktorskiej oraz stworzyły podstawy projektu normy PN-80/B-03322 Elektroenergetyczne linie napowietrzne. Fundamenty konstrukcji wsporczych. Obliczenia statyczne i projektowanie. będącej wdrożeniem między innymi metodyki obliczeń statycznych blokowych fundamentów konstrukcji wsporczych. Prace te ukierunkowały jego zainteresowania zachowaniem się ośrodka gruntowego obciążonego konstrukcją w warunkach przestrzennego stanu odkształcenia oraz wpływem złożonych warunków brzegowych na nośność i przemieszczenia konstrukcji wsporczych. Jako prototypy posłużyły typowe fundamenty sieci elektroenergetycznych oraz sieci trakcyjnych kolejowych i tramwajowych stosowane na terenie Polski, posadowione w terenie płaskim, na zboczu, przy wykopach lub przy krawędzi skarp nasypów. Narzędziem badawczym w tym przypadku była analiza zjawisk występujących w otoczeniu tych konstrukcji na drodze doświadczalnej oraz ich symulacje numeryczne z próbą sformułowania uproszczonych zależności umożliwiających projektowanie tych konstrukcji z wykorzystaniem modeli dyskretnych ośrodka gruntowego i MES. Współpraca z BSPE Energoprojekt w Krakowie i Poznaniu przyniosła szereg wdrożeń tej tematyki. Opracowana na podstawie dokonanej oceny około 2000 fundamentów linii 400 kV na terenie całego kraju instrukcja prowadzenia diagnostyki fundamentów dla potrzeb Polskich Sieci Elektroenergetycznych jest nadal podstawą prowadzonych prac renowacyjnych. Wniósł znaczący wkład w prace Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w ramach NKP 80 oraz grupy Roboczej 22 CIGRE między innymi w przygotowanie PN-EN 6177-3 Linie napowietrzne. Zainteresowania fundamentami konstrukcji wsporczych kontynuował, podejmując program resortowy COB i RTK PKP dotyczący obliczeń statycznych i projektowania fundamentów konstrukcji wsporczych kolejowej sieci trakcyjnej. Opracował wraz z zespołem instrukcje projektowania oraz wytyczne prowadzenia robót palowych i diagnostyki tych fundamentów wdrożone przez Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych na modernizowanych szlakach kolejowych (ponad 10 000 fundamentów trakcyjnych). Instrukcja ta wykorzystywana jest także w projektowaniu ekranów przeciw akustycznych. Obecnie wdrażana jest wersja zgodna z wymaganiami Eurokodu 7.
Szybki postęp technik fundamentowania, realizacja dużych obiektów, oznaki występowania nadmiernych odkształceń ośrodka gruntowego w otoczeniu dużych obiektów w warunkach morskich, jak i lądowych, skłoniły Go do zainteresowania się wpływem obciążeń cyklicznych na parametry ośrodka gruntowego oraz procesy degradacyjne zachodzące w ośrodku gruntowym. Zainteresowania te zaowocowały udziałem w szeregu programach badawczych, których początkiem były badania wykonane w Uniwersytecie w Delft dotyczące zakotwień konstrukcji morskich obciążonych cyklicznie. Dużą pomocą w tym zakresie były wcześniej wykonywane prace dotyczące zachowania się ośrodka gruntowego poddanego obciążeniom cyklicznym. Praca grupy fundamentów poddanych obciążeniom przemiennym stanowiła kontynuację tematyki współpracy konstrukcji wsporczej z podłożem gruntowym. W ich wyniku powstały unikalne stanowiska badawcze w laboratorium geotechnicznym, których jest współautorem. Wyniki badań wdrażane są w wytycznych oraz pracach projektowych wykonywanych dla potrzeb przemysłu elektroenergetycznego w zakresie predykcji zakresu degradacji podłoża na skutek pracy maszyn i systemów odwadniających oraz projektowania odpowiednich prac wzmacniających podłoże celem utrzymania odpowiedniego stanu obiektów elektrowni. Wyniki tych prac wykorzystano również przy ocenie procesów degradacji podłoża pod nawierzchniami baz kontenerowych oraz fundamentami wielkogabarytowych obrabiarek o dużej dokładności obróbki.
Odrębną grupą tematyczną będącą przedmiotem międzynarodowej współpracy są geosyntetyki i wyroby pokrewne stosowane w budownictwie, w szczególności: badania właściwości, określenie metodyki badawczej oraz zasad projektowania konstrukcji z zastosowaniem geosyntetyków. Dotyczy to tworzenia laboratorium specjalistycznego, zakupu i budowy unikalnej aparatury, prowadzenia programów badawczych (dwa granty KBN), prac doktorskich (trzy zakończone, jedna w trakcie realizacji) oraz udziału w pracach grup roboczych Europejskiej Komisji Normalizacyjnej (CEN) w ramach komitetu technicznego TC 189 JWG WG 3 i WG 4. Uczestnictwo w tych pracach owocowało udziałem Laboratorium we wspólnych badaniach europejskich typu Robin Test procedur później proponowanych w dokumentach CEN. Ten bliski kontakt z CEN ułatwił wprowadzenie do wyrobów polskiego przemysłu włókienniczego pierwszych badań do aprobat ITB (np. geowłóknin Wigolen, tkanin technicznych Pabianice, siatek technicznych Złoty Stok) zgodnych z wytycznymi CEN oraz zastosowania geotkanin do celów ochrony brzegów morskich w formie geoworków wypełnianych hydraulicznie piaskiem, które prowadził wspólnie z Instytutem Morskim w Gdańsku (1986-1995). Tematyka ta w późniejszych latach bardzo szeroko rozpracowana przez wiodące koncerny geosyntetyczne jest obecnie proponowana jako technologia geotub w budownictwie wodnym i morskim. Od powstania NKP 142 PKN Profesor uczestniczy w pracach związanych z opracowaniem, opiniowaniem i przyjmowaniem norm z grupy geotekstylii i wyrobów pokrewnych, przyczyniając się do wdrożenia w języku polskim około 20 norm europejskich. Praktycznym wykorzystaniem prac badawczych Profesora w tym zakresie jest udział w pracach normalizacyjnych oraz szereg realizacji obiektów z zastosowaniem geosyntetyków obejmujący badania geotechniczne, projekty i nadzór nad wykonawstwem. Realizacje te dotyczą obiektów drogowych na słabym podłożu na terenie Wybrzeża Gdańskiego i Żuław z wdrożeniami (oprócz geosyntetyków) nowych technologii uzdatnienia podłoża, w tym Obwodnicy Południowej w Gdańsku, trasy Sucharskiego odcinki I i II, obwodnicy Chojnic, trasy E7dojazdy do mostu na rzece Elbląg, węzeł drogowy Południe w Elblągu, węzeł drogowy Kmiecin (budowa roku 2007), węzeł drogowy Nowy Dwór Gdański, dojazdy do mostu na rzece Elbląg (trasa E-7). Istotne w zastosowaniach geosyntetyków i systemu monitoringu były opinie i koreferaty do projektów budowlanych i wykonawczych wielkich inwestycji, między innymi projektów budowlanego i wykonawczego autostrady A-1 na odcinku Pyrzowice – Piekary Śląskie – Maciejów, weryfikacja projektowanych rozwiązań, (2008-2009).
Obudowy głębokich wykopów umocnionych ścianami szczelnymi i szczelinowymi wiąże się z określeniem parcia dla różnych stanów odkształcenia ośrodka gruntowego. Szereg zagadnień wymaga wyjaśnienia na drodze modelowania fizycznego. Tematyka ta była przedmiotem Projektu Celowego z KBN i Generalną Dyrekcją Budowy Metra w Warszawie, efektem prac było unikalne oprzyrządowanie i aparatura w postaci czujników do pomiaru składowych stycznych i normalnych. Wyniki przeprowadzonych badań i analiz zastosowano przy budowie stacji metra „Centrum” w Warszawie. Zainteresowania te Profesor rozwija w ramach Zespołu Badawczego w licznych pracach projektowo-wdrożeniowych dotyczących głębokich wykopów przy wykonawstwie garaży podziemnych i głębokich posadowień bezpośrednich z modelowaniem numerycznym stanu odkształcenia ośrodka gruntowego i konstrukcji obudów oraz oddziaływania na otaczające środowisko wykopu, obudów i odwodnieni, takich jak: DH Manhattan w Gdańsku, DH Centrum Kwiatkowskiego w Gdyni, Kwartał Kmienic przy ul. Szerokiej w Gdańsku, Centrum Haffnera w Sopocie, Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku i wielu innych.
W ostatnich latach bardzo intensywnie zajmuje się problemami rewitalizacji dróg wodnych, realizując program podjęty w ramach Katedry Budownictwa Wodnego i Morskiego. Prace te rozwija przy ścisłej współpracy z organami samorządowymi województw Polski Północnej. Udanym początkiem była realizacja i kordynacja projektu europejskiego „INWATER” w ramach programów INTERREG IIIB BSR Exploiting Inland Waterways for Regional Development, Kontrakt ERDF i TACIS, projektów skupiających 22 partnerów z Polski, Niemiec, Rosji i Litwy. Projekty te pozwoliły wypracować podstawy strategii rewitalizacji drogi wodnej E-70 oraz udziału struktur samorządowych w rozwoju marin oraz centrów turystyki wodnej. W dużym stopniu przyczynił się do rozwoju i uaktywnienia turystycznego drogi wodnej E-70 oraz takich inicjatyw, jak: Bydgoski Węzeł Wodny i budowa marin na Kanale Bydgoskim i Noteci. Obecnie intensywnie współpracuje z organami samorządowymi i administracją państwową nad koncepcjami rewitalizacji Wisły i rozwoju transportu towarowego wraz z nowymi portami multimodalnymi w Dolnej Wiśle.
Jest rzeczoznawcą budowlanym w specjalności konstrukcyjno-budowlanej obejmującej projektowanie i wykonawstwo w zakresie geotechniki budowlanej, fundamentowania i hydrotechniki wpisanym do centralnego rejestru rzeczoznawców budowlanych. Ma uprawnienia budowlane do projektowania i kierowania pracami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. W zakresie geologii inżynierskiej ma uprawnienia geologiczne do wykonywania, dozorowania i kierowania pracami geologicznymi wydane przez Ministra Ochrony Środowiska Zasobów i Leśnictwa, a także uprawnienia rzeczoznawcy SITWIM w zakresie budownictwa wodnego, w dziedzinie geotechniki i fundamentowania w budownictwie wodnym oraz potwierdzenie kwalifikacji i doświadczenia zawodowego certyfikatem Polskiego Komitetu Geotechniki w zakresie geotechniki. Od 1995 roku jest ekspertem CEN w zakresie geosyntetyków specjalizującym się w badaniach parametrów geotechnicznych gruntów i geosyntetyków oraz modelowania zachowania się ośrodka gruntowego w ich otoczeniu. Pracował jako projektant w zakresie geologii inżynierskiej, geotechniki i fundamentowania w Zespole Rzeczoznawców SITWiM, Przedsiębiorstwie Geosyntex Sp. z o.o (od 1993) oraz jako projektant i sprawdzający w Przedsiębiorstwie Geoekspert Sp. z o. o. (od 2007) oraz konsultant naukowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Gdańsku, Pomorskiej Kolei Metropolitalnej oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego w zakresie dróg wodnych. Jest autorem lub współautorem około 300 projektów, opracowań, analiz, i ekspertyz oraz opinii. Z ciekawszych projektów wymienić można posadowienie i głębokie wykopy: budynku filharmonii Bałtyckiej na Ołowiance; posadowienie budynku Sea Towers w Gdyni, 2007; posadowienie zbiorników na produkty naftowe 55 tys. t. i zbiornika na wodę na terenie Rafinerii w Gdańsku, (2008-2009); posadowienie fundamentów konstrukcji wsporczej dachu w Operze Leśnej w Sopocie, 2008-2009, Centrum Haffnera w Sopocie (Tunel, Hotel Sheraton, Dom Zdrojowy, Centrum Handlowe), 2006-2008, węzeł drogowy Łopuszańska w Warszawie (2009-2012), budynku Eurpejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku (2009-2012 r.), rozbiórkę suchego doku w Porcie Gdańskim (2013 r.).
Jest członkiem: Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaniki Gruntów i Inżynierii Geotechnicznej ISSMGE, Międzynarodowego Stowarzyszenia Geosyntetyków IGS, Polskiego Komitetu Geotechniki PKG, skarbnikiem (2002-2008) i obecnie członkiem komisji rewizyjnej, SITWIM NOT, Sekcji Hydrotechniki i Sekcji Transportu oraz Sekcji Geotechniki do 2007 r, Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, członkiem założycielem i prezydentem Polskiego Stowarzyszenia Geosyntetyków 2008-2012, obecnie członkiem Zarządu Pomorskiej Izby Budowlanej, KT 142 ds. Geosyntetyków, KT 80 ds. Ogólnych w Sieciach Elektroenergetycznych Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, Towarzystwa Elektrowni Wodnych, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej.
Prof. zw. dr hab. inż. Eugeniusz Dembicki